شهر در آغوش نور؛ جشن "امام رضایی ها" مشهد را به تپش انداخت

همه چیز از عصر دیروز شروع شد؛ وقتی غرفه ها یکی یکی در پیاده روهای خیابان امام رضا جان گرفتند و صدای تمرین گروه های سرود و تواشیح با هیجان کودکان در هم آمیخت. این جا دیگر فقط یک مسیر به سمت حرم نیست؛ خیابان امام رضا تبدیل شده به صحنه ای بزرگ از شادی های مردمی، جشن هایی خودجوش و با رنگ وبوی رضوی. جوانان با لباس های خدمت داوطلبانه، خانواده هایی با کودکان دست در دست، هیئت ها، گروه های سرود، چای صلواتی و نذر شیرینی، همه چیز حکایت از یک شهر دارد که به عشق امامش جشن گرفته است.

بادکنک هایی در پرواز؛ لبخندهایی در آسمان مشهد

یکی از اولین جلوه های چشمگیر این جشن، پخش گسترده بادکنک های سبز و قرمز در میان کودکان بود. نوجوانان داوطلب در موکب های مختلف با شور و حوصله، بادکنک هایی با نوشته هایی چون «یا ضامن آهو»، «یا رضا» و «میلادت مبارک» را به بچه ها هدیه می دادند. بسیاری از خانواده ها ایستاده بودند تا کودکانشان هم سهمی از این شادی رنگی داشته باشند. رنگ آمیزی خیابان با صدها بادکنک در دستان بچه ها، منظره ای ساخت که دل هر رهگذری را گرم می کرد و حس میلاد را از دل موکب ها به آسمان شهر می برد.

نقاشی روی صورت؛ هنر لبخند بر چهره کودکان

غرفه های نقاشی روی صورت در چند نقطه از خیابان امام رضا (ع) به چشم می خورد. این غرفه ها که توسط هنرمندان داوطلب اداره می شد، محل تجمع کودکان مشتاقی بود که با چهره هایی رنگ آمیزی شده، در دل جشن حرکت می کردند. تصویرهای گل، ستاره، قلب و حتی نقاشی هایی با نمادهای رضوی مانند گنبد، کبوتر و تسبیح بر گونه های کودکان نقش بسته بود. والدین با لبخند، از این لحظات عکس می گرفتند و چهره شهر پر شده بود از صورت هایی خندان با ردی از هنر و عشق.

نقاشی کودکانه؛ گنبدی که در ذهن ها طلوع کرد

در غرفه های فرهنگی، فضایی برای نقاشی کودکان تدارک دیده شده بود. بچه ها با مداد رنگی و کاغذهای بزرگ نشسته بودند و تصویرهایی از حرم امام رضا (ع)، کبوتر سفید و جشن های خیابانی می کشیدند. مسئول یکی از این غرفه ها گفت: ما معتقدیم باید کودکان امام رضا (ع) را نه فقط بشناسند، بلکه با قلب شان حس کنند. نقاشی یکی از بهترین راه هاست. این نقاشی ها پس از پایان جشن به دیوار موکب ها نصب می شد تا نمادی از حضور نسل آینده در فرهنگ رضوی باشد.

نذری متفاوت؛ از شربت و کیک تا پخت شیرینی خانگی

بانوان خادمی با سینی های پر از شیرینی خانگی، نان تازه و حتی کیک های کوچک از میهمانان جشن پذیرایی می کردند. برخی موکب ها شیرینی داغ در محل می پختند و با عشق از زائران و مجاوران امام رضا پذیرایی می کردند . عطر و طعم نذری ها، مهمان هر کوچه و خیابان شده بود. یکی از خادمان موکب می گفت: ما فقط غذا نمی دهیم؛ ما شادی پخش می کنیم، مهربانی نذر می کنیم.

استیج سرود؛ صدای نوجوانی در وصف امام رضا (ع)

در بخش هایی از خیابان، استیج هایی برای اجرای گروه های سرود تدارک دیده شده بود. نوجوانان با لباس های سفید و پرچم هایی در دست، سرودهایی درباره امام رضا (ع) می خواندند و مردم نیز با صلوات و همراهی، آن ها را تشویق می کردند. فضای استیج ها به گونه ای بود که شور جمعی مردم را در قالب آوای ایمان و ادب به تصویر می کشید. این اجراها نه تنها جنبه فرهنگی و مذهبی داشت، بلکه فرصتی برای بروز استعدادهای نوجوانانی بود که عشق به امام را در هنر خود نشان می دادند.

واکس زدن در دل جشن؛ خادمی نوجوانانه با طعم افتخار

در گوشه ای از خیابان امام رضا (ع)، چند نوجوان با دستان سیاه شده از واکس و چهره هایی پر از اشتیاق، مشغول برق انداختن کفش های زائران بودند. نشستم کنار یکی شان؛ پسر چهارده ساله ای به اسم امیررضا، با پیش بند سفید و واکس کوچکی در دست.

پرسیدم: چرا تصمیم گرفتی امشب این کار رو انجام بدی؟ گفت: می خواستم خادم امام رضا باشم. اول فکر کردم فقط توی حرم می شه خدمت کرد، اما وقتی شنیدم توی این جشن هم نیاز به کمک هست، گفتم منم بیام. کفش واکس زدن شاید ساده به نظر بیاد، ولی برای من یک جور ادای احترامه.

می پرسم خسته نشدی از اینکه مدت زیادی نشستی روی زمین؟ جواب داد: نه، هر وقت خسته می شم، به این فکر می کنم که زائر داره با کفش تمیز می ره زیارت. همین بهم انرژی می ده. دلم می خواد وقتی کسی برمی گرده خونه، بگه یه نوجوان مشهدی، بی هیچ چشم داشتی براش خدمت کرد.

نورافشانی عظیم؛ آسمان مشهد درخشان شد

راس ساعت 8 و هشت دقیقه شب، بزرگ ترین نورافشانی سال در مشهد آغاز شد. صدای شوق و تحسین مردم با هر انفجار نور در آسمان بلند می شد. آسمان خیابان امام رضا (ع) با رنگ های سرخ، سبز، زرد و طلایی روشن شده بود و هزاران چشم به آن خیره مانده بود. این نورافشانی، نقطه اوج جشن شب میلاد بود و جشن «امام رضایی ها» را به خاطره ای ماندگار تبدیل کرد.

جشن «امام رضایی ها»؛ روایتی از ایمان، هنر و اجتماع

امشب خیابان امام رضا (ع) فقط مسیر ورود به حرم نبود، بلکه صحنه ای از حضور مردم، پیوند دل ها، و انعکاس فرهنگ رضوی در زندگی روزمره بود. جشن «امام رضایی ها» نشان داد که ارادت به اهل بیت (ع)، فقط در قالب دعا و زیارت نیست؛ در هر حرکت کوچک، هر خنده کودکانه و هر خدمت داوطلبانه می تواند تجلی یابد.

انتهای پیام/282/